Over chronische lichamlijke klachten, over de struggles van niet kunnen lopen zonder pijn, over een eerste heupoperatie om een labrumscheur te fixen en over een tweede heupoperatie. In dit blog neem ik je wederom mee in mijn persoonlijke zoektocht naar beterschap.
Waar het is geëindigd: een eerste heupoperatie
In het vorige blog over mijn lichamelijke perikelen schreef ik over mijn eerste heupoperatie. Ten tijde van schrijven was het ongeveer twee maanden na de operatie en zat ik midden in de revalidatie. Mijn dagen bestonden uit fysiotherapie, kracht opbouwen en oefeningen uitvoeren.Waar ik in het begin van de revalidatie niet mocht lopen, dagelijks trombose spuiten moest zetten, beneden moest slapen omdat een trap oplopen te veel moeite kostte en de krukken en rolstoel mijn vaste maatjes waren, moest ik na zes weken de krukken aan de kant zetten. Dit ging niet zonder slag of stoot, want na een aantal weken helemaal niet gelopen te hebben of kracht te hebben gezet op mijn geopereerde linkerbeen was de kracht hier volledig weg. Terwijl de eerste voorzichtige stapjes gezet werden en de eerste druk werd uitgeoefend, was het al snel duidelijk dat ik mijn linkerbeen niet meer normaal kon gebruiken; ik zakte er telkens doorheen. Gelukkig werd dit met veel trainen beter en stukje bij beetje kreeg ik voldoende kracht om zelfstandig, zonder krukken, te lopen. Wel met pijn helaas. Na ongeveer tien weken kon ik weer redelijk lopen; ik kon nog geen wandelingen maken met de hond, maar ik kon me prima redden in en om het huis. Ik begon weer met werken op therapeutische basis, eerst online vanuit huis (want rijden in een schakelauto was nog een hele opgave) en daarna weer fysiek op school.
Ziekenhuisbezoekjes
Waar het qua kracht steeds beter ging, merkte ik al snel dat ik veel pijn bleef houden. Tijdens de operatie werd al meerdere keren aangegeven dat je na een operatie aan een labrumscheur nog last kan houden. 50-50 vertelde de orthopedisch chirurg. Het was een zekerheid dat de pijn in mindere mate aanwezig zou zijn, maar helemaal pijnvrij was geen garantie. Ondanks die boodschap en vrij belabberde statistieken ging ik deze operatie aan. Ook werd aangegeven dat ik naast het herstel van de labrumscheur van vier tot zes maanden ook nog tot een jaar na de operatie pijn kan ervaren door littekenweefsel. Tijdens de eerste controle in het ziekenhuis was het nog te vroeg om iets te zeggen van het herstel. Ik liep nog niet zonder krukken en alles liep volgens plan. Tijdens mijn tweede bezoek, een aantal maanden na de operatie, werden mijn klachten niet minder. De conclusie: ‘geef het de tijd en blijf trainen’. Uiteindelijk duurde het ongeveer driekwart jaar voordat er eindelijk weer wat meer actie werd ondernomen en er opnieuw scans en foto’s werden gemaakt van mijn heup, aangezien de pijn nog steeds bleef aanhouden. Na een MRI-scan kreeg ik het bericht van de orthopedisch chirurg dat het kapsel van de heup was vastgegroeid aan weefsel. Dingen die los van elkaar zouden moeten kunnen bewegen, waren in het helingsproces verkleefd. Blijven trainen bleek al die tijd zinloos te zijn geweest. Dweilen met de kraan open, zoals men ook wel zegt.
Een tweede heupoperatie of niet?
Na dit teleurstellende bericht kreeg ik te horen welke opties er waren; of een nieuwe heupoperatie om alle verklevingen te verhelpen (wederom: geen garantie dat de pijn daarna volledig weg is) of leren leven met de huidige situatie, met training en eventuele pijnstilling. Aangezien ik al bijna drie jaren met chronische pijn rondliep, was de keuze voor mij (net als de eerste keer) vrij snel gemaakt: tijd voor een tweede heupoperatie. Toegeven en neerleggen bij de situatie was voor mij nog een stap te ver. De operatie kon op korte termijn gepland worden, helaas zou dit betekenen dat ik de hele zomerperiode uit de running zou zijn. In overleg met de orthopedisch chirurg besloot ik om de operatie tijdelijk uit te stellen, zodat ik eerst op reis kon. Waar ik vaak de vraag kreeg of dit besluit de situatie niet nog slechter zou maken, werd ik gerustgesteld door de chirurg. De verklevingen zitten er nou eenmaal: het kwaad is al geschied. De mate van pijn kan veranderen, maar de klacht an sich niet.
Op reis
Ik kon het niet laten. De operatie werd met ongeveer vier maanden uitgesteld, wat zou betekenen dat ik na het einde van het schooljaar nog ongeveer drie maanden op reis kon gaan. Deze kans heb ik met beide handen aangegrepen en met backpack en al vertrok ik naar Turkije om vervolgens drie maanden lang rond te reizen en Turkije, Cyprus, Griekenland en Duitsland te bezoeken. De realiteit was dat ik dag drie van mijn reis al met hevige pijn doorbracht in mijn stapelbedje in het hostel, want lopen door de stijgende en dalende wegen van Istanbul bleek niet de perfecte omstandigheid te zijn voor mijn heup. Gelukkig doet rust veel goed en kon ik daarna al vrij snel weer op pad. ‘Balance is key’ is mijn mantra geworden de afgelopen jaren. Waar ik inmiddels vrij goed in kan schatten welke activiteiten me de kop zullen kosten, neem ik soms de consequenties hiervan ook maar voor lief. Ik laat niet alles schieten, omdat het mij pijn oplevert. In de veronderstelling dat deze opoffering het meer dan waard is, ga ik na een goede afweging geregeld over de grenzen heen. Zo ook op deze reis; ik liet bepaalde wandelingen of andere activiteiten niet aan mij voorbij gaan. Met alle gevolgen van dien.Na ongeveer twee maanden backpacken kreeg ik opeens nieuwe klachten; ik kreeg erg veel last van mijn stuit en onderrug. Die lange busritten hielpen helaas niet mee. Helaas werd dit ook een chronische pijn en in het kader van ‘over een x aantal weken ben ik weer thuis en dan ga ik wel naar de dokter’ maakte ik mijn reis vrolijk af.
Terug naar het ziekenhuis
Een week voor de tweede heupoperatie liet ik Griekenland achter mij en keerde ik terug naar Nederland. Eenmaal in Nederland bezocht ik gelijk de dokter voor de klachten aan mijn stuit en onderrug. Ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis en na het maken van een aantal foto’s werd duidelijk dat mijn stuit niet gebroken was. Sterker nog: er bleek niets mis te zijn met mijn stuit. Aangezien de pijn bleef aanhouden, al dan niet sterker werd, nam ik contact op met de fysio voor bekkenfysiotherapie. Helaas kreeg ik te horen dat ik op een wachtlijst werd gezet en dat het dus even kon duren voordat er een afspraak ingepland werd. Alsof ze mijn wanhopigheid door de telefoon hadden opgemerkt, kreeg ik een paar dagen later een telefoontje dat er een plekje was vrijgekomen. Ondanks het feit dat het vrij snel achter mijn tweede heupoperatie gepland was, heb ik deze afspraak met alle liefde vastgezet.
Een tweede heupoperatie
Na drie maanden reizen was het eindelijk tijd voor een tweede heupoperatie. Hetzelfde ziekenhuis, dezelfde orthopedisch chirurg die de operatie zou uitvoeren, maar als het goed is wel een ander revalidatieproces. Ik parkeerde de auto weer op dezelfde parkeerplaats, ik meldde me weer bij dezelfde balie en liep weer naar dezelfde afdeling als de vorige keer. De route kende ik nog. Na het ‘inchecken’ kende ik de routine; naar de kamer om om te kleden en mijn spullen te droppen, een vragenlijst om van de verpleegkundigen om alles te checken en een groot kruis op mijn linkerheup om aan te geven welke heup geopereerd moest worden. In het ziekenhuis bed liggen om vervolgens naar een andere afdeling gereden te worden, waar het infuus werd ingebracht. Nogmaals een vragenlijst bij langs om te checken of alle informatie klopt. Naar de operatiekamer waar voor de laatste keer alles gecontroleerd wordt. Overstappen van het ziekenhuisbed naar de koude operatietafel en daarna kan het feest beginnen. Ik miste dit keer de vrije keuze in muziek tijdens de anesthesie, erger nog: er werd dit keer helemaal geen muziek gedraaid toen ik het zuurstofkapje kreeg voor de narcose. Waar ik tijdens de vorige keer nog in tranen onder narcose ging, ging het dit keer een stuk relaxter. Ik was er immers achtergekomen dat de narcose best wel mee was gevallen de eerste keer. Een klein uur later werd ik weer versuft wakker op de uitslaapkamer, waar ik al snel een waterijsje kreeg aangeboden. Ik nam dit aanbod gretig aan en verorberde daarna al snel een tweede ijsje. Ik voelde me vrij goed, maar wist ook dat de pijn nog wel zou komen als de narcose uitwerkt. Ik mocht al snel terug naar de kamer, waar ik tot morgen zou doorbrengen. Na een lekkere lunch werd me al gezegd dat ik eventueel wel naar huis mocht, terwijl ik van tevoren aan de telefoon te horen had gekregen dat ik een nacht in het ziekenhuis moest verblijven. Daar had ik me dan ook op ingesteld. Na overleg met het ziekenhuis en het thuisfront bleef ik een nachtje in het ziekenhuis en werd flink in de watten gelegd. Aan het einde van de middag kreeg ik bezoek van de orthopedisch chirurg met de boodschap dat de verklevingen los zijn gemaakt en alles voorspoedig is verlopen. Het revalidatieproces werd uitgelegd: direct de heup belasten door met de krukken mee te lopen en na twee weken al van de krukken af. Niet compleet ontlasten, geen trombosespuiten en als het goed is sneller weer volledig op de been zijn. We zullen zien. De volgende dag werd ik, na onderzoek en goedkeuring van de fysiotherapeute, ontslagen uit het ziekenhuis en kon ik naar huis. Op naar een goed herstel.
Het herstel na de tweede heupoperatie
Eenmaal thuis begon ik weer van voren af aan: bijkomen van de operatie, pijnbestrijding slikken, lopen op krukken, afspraken voor fysiotherapie en veel oefeningen doen. Na twee weken liep ik inderdaad alweer zonder krukken, bizar om te zien wat voor verschil het was vergeleken met het herstel na de eerste heupoperatie. Na wekenlang trainen bij de fysio kwam de eerste controle in het ziekenhuis, zes weken na dato. De kracht in mijn been was al beduidend meer na de eerste operatie (maar nog steeds flink ondermaats) en op de pijn in mijn onderrug en stuit na waren we eigenlijk allemaal vrij tevreden, dus content ging ik weer naar huis. Vlak daarna besloot ik zelfs weer een eerste trip te boeken naar de Ardennen. Tijdens deze trip werd wel duidelijk dat er nog flink getraind moest worden, want de wandelingen waren nog niet echt een succes. Na drie maanden trainen besloot ik om weer een langere trip te maken, naar Georgië. Tijdens deze trip en de periode erna werd de pijn die ik had echter niet minder. Waar iedereen hoopte dat het na deze tweede heupoperatie steeds beter zou gaan, bleef dit echter weg. Het leek de goede kant op te gaan, totdat het stokte en daarna stabiel bleef. De pijn bleef aanhouden, zelfs tot op de dag van vandaag.
En nu?
Inmiddels is het bijna zes maanden na de tweede heupoperatie. Het gaat prima, maar niet perfect. De pijn is nog steeds aanwezig, waardoor het dan ook een realistische aanname is dat deze fysieke status het maximaal haalbare is. Het is wat het is. Waar het hopelijk met tijd en training beter wordt, weten we inmiddels ook dat die kans kleiner en kleiner wordt. Moet ik weer terug naar het ziekenhuis? Moet ik accepteren dat ik zo door het leven ga? Moet ik me hierbij neerleggen of doorgaan? Ik weet het niet meer..
Nieuwsgierig naar meer?
Het leed dat de aftakeling heet #3 mijn heupoperatie
That One Time #1 die ene keer dat ik ratten op mij had lopen
That One Time #2 die ene keer dat een politieagent mij mee uit vroeg
Het leed dat de aftakeling heet – goede voornemens
That One Time #3 die ene keer dat het vliegtuig bijna neerstortte
That One Time #6 die ene keer dat ik met mijn dikke reet op een olifant heb gezeten
Het leed dat de aftakeling heet: het vervolg
That One Time #7 die ene keer dat ik begon met ondernemen
That One Time #8 die ene keer dat ik weer aan de studie ging
