Het leed dat de aftakeling heet – goede voornemens voor 2020

De mooiste tijd van mijn leven: een jaar lang door Australië reizen. Wie zou dat niet willen? Een leven waar ik optimaal genoot van de vrijheid en de mooiste plekken van het land ontdekte. Hier is het allemaal begonnen: de moeite om rond te huppelen met een backpack op mijn rug. In deze blogpost lees je alles over dit proces en vertel ik je over mijn goede voornemens voor het jaar 2020.

De eerste tegenslagen

Tijdens het backpacken kreeg ik steeds meer moeite om met een backpack op mijn rug rond te lopen en ontstond er pijn in mijn rug. Het begon in mijn onderrug, maar later ook in mijn bovenrug en schouders. Ik dacht dat het eenmaal terug in Nederland wel weer over zou gaan, als ik weer zou gaan sporten. Met die gedachte heb ik dus ook terug in ons koude kikkerland het sporten weer opgepakt, in de hoop dat de pijn over zou gaan. Niets was minder waar.

Onderzoeken en therapieën

Ik hoor thuis in het rijtje van mensen dat niet snel naar de dokter gaat, in het kader van ‘het gaat vanzelf wel een keer over’. Daar komt ook nog eens bij dat ik eigenlijk geen medicatie wil slikken, in het kader van ‘daar los je het probleem niet op’. Niet echt helpende instellingen als je pijn hebt.

Afijn, ik heb op een gegeven moment toch maar een bezoek aan de dokter gebracht, in de hoop dat de dokter de gouden oplossing zou aanreiken. Dit was fysio. Zo gezegd, zo gedaan, maar het bleek de oplossing helaas niet te zijn. In de jaren die volgden is er veel geprobeerd; oefentherapie, chiropractor, massages, weer fysio, fitness en er wordt veel uitgesloten; lyme, reuma, artrose en andere lichamelijke mankementen. Er waren bloedtesten gedaan, scans en foto’s gemaakt. De situatie bleef intussen stabiel, maar de pijn ging niet over. Mijn goede voornemens hielpen niet.

Naarmate de jaren zijn verstreken (ja, we zijn inmiddels acht jaar verder), ben ik eigenlijk gewoon laks geworden en heb ik min of meer de hoop opgegeven. Chronische pijn hebben went, blijkbaar. Ik zou eigenlijk niet meer weten hoe het voelt om pijnvrij te zijn. Ik ben gestopt met sporten, droeg alleen maar comfortabele dingen, kreeg ik ergens pijn dan stopte ik gelijk weer. Terwijl ik eigenlijk wel weet dat juist niet goed is, is dat wel wat ik na alles heb gedaan.

De kers op de taart

Oké, de rugpijn heeft mijn twintiger jaren overleefd en gaat vrolijk met me mee naar de dertiger jaren. Ook een nieuwe heup behoort tot de mogelijkheden van mijn toekomstperspectief.

Sinds mijn trip naar Jordanië kamp ik helaas met een grote pijn in mijn heup. Ook in het kader van ‘dat zal vanzelf wel overgaan’ duurde het een paar maanden voordat ik naar de huisarts ging. Een slijmbeursontsteking kreeg ik te horen, dus ik heb er maar snel een spuit in laten zetten wat zou moeten helpen. Dit deed het natuurlijk niet en inmiddels loop ik al een half jaar mank. De laatste scans hebben uitgewezen dat mijn pezen ontstoken zijn en het enige wat ik moet doen is rust houden (en vervolgens trainen bij de fysio). Dat zijn nog eens lastige voornemens voor mij en bevordert de situatie totaal niet.

Nieuwe hoop in 2020: mijn goede voornemens

Waar ik mijn eigen lichaam aardig heb verwaarloosd de afgelopen jaren, wil ik daar in 2020 verandering in gaan brengen. En waarom? Dat heeft allemaal te maken met een bericht van Manfield wat ik heb ontvangen. Het klinkt gek, want waarom zou Manfield mij kunnen helpen? Het is een kwestie van een goede timing.. het juiste mailtje op het juiste moment.

Ik mocht een mooi paar laarzen uitzoeken van Manfield. Ik heb een gigantisch mooi paar enkellaarsjes besteld, met hakken. MET HAKKEN, het is al heel lang geleden dat ik goed op hakken heb gelopen. Mijn goede voornemen voor 2020 is daarom ook om de draad weer op te pakken en ervoor te zorgen dat mijn lichaam weer wat kan verdragen. Dat ik op hakken naar de buurtsuper kan lopen, zoiets. Het wordt tijd om weer wat aan deze klachten te gaan doen.

Ik deel niet veel van mijn persoonlijke tegenslagen op mijn blog, want ik vind dat vaak niet belangrijk om met anderen te delen. Nu wel, juist wel.. omdat ik het stiekem ook erg belangrijk vind om hier nu iets aan te doen voor het te laat dit. Dit artikel is voor mij toch een soort van stok achter de deur.

Hopelijk gaat het me lukken. Wish me luck!

Heb jij nog goede voornemens voor het nieuwe jaar?

Nieuwsgierig naar meer?

That One Time #1 die ene keer dat ik ratten op mij had lopen

That One Time #2 die ene keer dat een politieagent mij mee uit vroeg

That One Time #3 die ene keer dat het vliegtuig bijna neerstortte

Het leed dat de aftakeling heet: het vervolg

That One Time #6 die ene keer dat ik met mijn dikke reet op een olifant heb gezeten

That One Time #7 die ene keer dat ik begon met ondernemen

That One Time #8 die ene keer dat ik weer aan de studie ging

Het leed dat de aftakeling heet: mijn heupoperatie

That One Time #9 Ik ga op wereldreis!

Bron foto 1 – Unsplash