Mijn reis door Jordanië was een afwisselende reis. Met afwisseling tussen natuur en cultuur; van eeuwenoude ruïnes tot eindeloos falafel eten en van dobberen in het water tot urenlang hiken door de woestijn. Wat ik in Jordanië heb gedaan, lees je in deze traveldiary van Jordanië. In deze traveldiary vertel over mijn belevenissen in Aqaba en de Dode Zee.
Traveldiary Jordanië 2019
Dag 12: Aqaba
Terug in Aqaba. Terug van weggeweest. Mijn eerste dagen in Aqaba waren al een succes, dus ik was blij om terug te zijn. Vandaag ga ik in de ochtend naar het strand met een aantal reizigers van het hostel. Elke keer als ik bij het publieke strand kom in Aqaba, is het een grote drukte met locals. We halen vervolgens ergens een ontbijtje met een lekkere fruitshake. Precies zo’n dag als anderen in Aqaba en ik vind het heerlijk.
Na een ochtendduik ga ik weer snorkelen in South Beach. Dit keer ga ik samen snorkelen met een Poolse meid en een Egyptische jongen. Ik vraag aan de mensen van het hostel of we terug kunnen naar naar de plekken van onze laatste snorkeltrip, want daar was het koraal fantastisch. Om over het rif heen te zwemmen blijkt deze keer echter een hele uitdaging.
Het koraalrif ligt erg dicht aan het wateroppervlak, waardoor je er amper overheen kunt zwemmen (zonder koraal en dergelijke aan te raken). Hoewel ik hier de eerste twee snorkeltrips niet veel moeite mee leek te hebben en vrij gemakkelijk een gangbare route over het koraal kon vinden, is het nu een stuk moeilijker.
We lijken compleet de verkeerde route te hebben genomen en proberen met z’n drieën achter elkaar te peddelen over het koraal, zonder iets te raken. Hoe verder ik ga, hoe moeilijker en ondieper het wordt, totdat ik om de haverklap met mijn kleren achter het koraal blijf haken. Onmogelijk. Teruggaan is net zo’n slechte optie als verdergaan en op een gegeven moment lig ik zo’n beetje letterlijk op het koraal, hoe dom.
In een poging om naar een diep stukje zee te gaan, probeer ik in een gekke beweging over het koraal te gaan, zonder het veel aan te raken maar dat was gedoemd te mislukken. Ik raak iets, waardoor ik in paniek reageer door in een spastische beweging mijn hele bovenbenen over het koraal te schuren.
Het is pijnlijk, niet normaal zelfs. Mijn benen raken direct opgezwollen en ik raak redelijk in paniek. Mijn reisgenoten proberen stuntelend terug te gaan naar de waterkant en ik roep in paniek de man van het hostel. Die staat ergens verderop zijn avondeten bij elkaar te vissen, maar hij komt direct aansnellen als ik hem roep. Hij leidt me snel uit het water, het strand op en probeert me tussendoor te kalmeren.
Waar we een eeuwigheid over gedaan hebben om een paar meters over koraal te peddelen, lijk ik nu binnen een minuut op het strand te staan.. zul je altijd zien. Mijn benen zijn pijnlijk en ontzettend dik geworden, maar de beste man belooft me dat ik niet naar een dokter hoef en dat het binnen vijf minuten beter zal gaan. Hij gooit heel wat drinkwater over mijn benen, zodat de jeuk minder wordt, het werkt gelukkig wel.
Na een paar minuten ben ik weer een beetje bijgekomen, maar mijn benen zien er niet uit. Tot zo ver het snorkelavontuur. Ik zeg tegen de andere twee dat ze lekker moeten gaan snorkelen en dat ik wel op het strand ga hangen. Zij zitten echter nog steeds te stuntelen om over het koraal te komen, dat ze niet veel later ook het water uitgaan. We komen even bij van dit frustrerende snorkelavontuur, maar een uurtje later wil ik toch nog een poging wagen. Omdat ik weet hoe mooi het is. De pijn is gelukkig wel, maar benen zien er niet uit maar dat zal toch niet beter worden.
Eenmaal terug in het water, prikt het een beetje maar het is prima te doen, als ik langer in het water blijf. Ditmaal gaan we op een andere plek het water in en je raadt het misschien al: binnen een minuut was ik het hele koraalrif over en zwom ik in de diepe oceaan. Tuurlijk. Dan ben ik er misschien hardleers achter gekomen hoe ik moet zwemmen, maar ik ben er nu wel. Beter laat dan nooit.
De andere twee blijven in het ondiepe water hangen, maar ik wil langs het koraalrif zwemmen dus ik ga een stukje alleen op pad. Het is er weer prachtig! Nu weet ik weer waarom ik voor de derde keer bij South Beach ga snorkelen. Ik geniet van het koraal, de vissen en de kleuren. Het is er zo mooi en al die pijn zeker waard.
Aan het einde van de middag maken we er een einde aan en gaan we terug naar het hostel, waar ik de rest van de avond moet bijkomen van mijn snorkelavontuur. Ik doe even een middagdutje, waarna ik samen met het Poolse meisje eten ga halen. We halen pizza en eten dit op bij het hostel. Na het eten, maken we een wandeling door Aqaba. We gaan op zoek naar het busstation om een kaartje te halen voor de bus naar Amman. De Poolse meid wil morgenochtend namelijk vertrekken.
Ik koop nog geen ticket, omdat ik nog niet goed weet wat mijn plannen zijn. Wellicht nog een dag in Aqaba blijven om te snorkelen, of ook terug te gaan naar Amman omdat ik ook nog naar de Dode Zee en Wadi Mujib wil. Keuzes.. Ik haal wat yoghurt om op mijn bovenbenen te doen, dus ik loop een tijdje met prachtig ingesmeerde witte bovenbenen rond. Het werkt gelukkig wel, het is lekker verkoelend. De rest van de avond breng ik door in het hostel. We luisteren muziek, praten over onze reizen, dansen, eten en drinken wat. Genieten!
Dag 13: Amman – Dode Zee
Dag 13 van mijn reis. Ik heb niet zo veel dagen meer in Jordanië, maar ik weet nog steeds niet wat ik ga doen. Nog een dag snorkelen in Aqaba of teruggaan naar de hoofdstad Amman, omdat ik niet veel dagen meer over heb.
Idealiter ga ik in de ochtend snorkelen en later op de dag de bus pakken naar Amman, maar als ik hoor dat snorkelen op deze dag niet mogelijk is besluit ik om samen de Poolse kamergenoot de bus van 09.00 uur te pakken naar de hoofdstad van Jordanië. Ik heb geen ticket geboekt, dus bepakt en bezakt strompel ik naar het busstation in de hoop dat ik met de bus meekan. Er zijn nog plaatsen beschikbaar dus ik heb geluk en kan gelijk de bus in. Bye bye Aqaba.
De busrit van zo’n vijf uren verloopt voorspoedig. Als je her en der in slaap valt, vliegt de tijd voorbij. Als we aankomen bij het busstation in Amman, gaan we naar de nabijgelegen shoppingmall om even bij te komen en een Uber te bestellen. Dit winkelcentrum is het eerste echte westerse stukje wat ik in Amman tegenkom. Sterker nog, het ziet er echt prachtig uit. Het is net of ik in Singapore ben. Voordat we naar binnen mogen, worden onze tassen gecontroleerd en moeten we door poortjes heen lopen, strenge security voor een winkelcentrum.
We bestellen een Uber en die staat keurig op tijd buiten te wachten om ons weg te brengen en na een tijdje sta ik weer op dezelfde plek waar ik mijn reis begon; voor het hostel waar ik de eerste nacht verbleef. Ik check weer in en slaap zelfs weer in dezelfde kamer. De Canadese reisgenoot die ik in Aqaba heb ontmoet, nodig me uit om naar Mount Nebo te komen. Hij wordt momenteel rondgeleid door twee lokale jongeren. De middag is inmiddels aan zijn einde gekomen, maar ik besluit toch om in mijn eentje een Uber te pakken naar Mount Nebo.
Het is ongeveer een uur rijden naar Mount Nebo. We moeten eerst naar Madaba reizen, om daarna door te gaan naar Mount Nebo. Op deze plek zou Mozes hebben uitgekeken, over het beloofde land, een belangrijke religieuze plek dus. Mijn eerste Uber-chauffeur lijkt me onderweg vrolijk via Google Translate weten, dat hij me niet naar Mount Nebo mag brengen. Wanneer ik vraag waarom dit niet kan, krijg ik te horen dat hij hier alleen met zijn moeder of vrouw mag komen.
De beste man belt een andere Uber voor me en even later zit ik bij iemand anders in de auto. Gelukkig mag deze beste man me wel wegbrengen en een uur later zijn we bij Mount Nebo. Het is precies zes uur en het uitzichtpunt gaat sluiten. Ik mag niet meer naar binnen, maar mijn nieuwe vrienden loodsen me nog snel naar binnen onder het mom van ‘we moeten nog snel even plassen’. Het uitzicht is er prachtig, maar na een paar minuten heb ik eerlijk gezegd ook wel weer genoeg gezien.
Het idee wordt geopperd om de zonsondergang te bekijken vanaf de Dode Zee; een plek die mijn Canadese reisgenoot als ikzelf nog niet hebben gezien. Mijn Uber-chauffeur is net tien minuten weg, maar we bellen hem om te vragen of hij ons naar de Dode Zee wil brengen. Dat wil hij wel, dus tien minuten later staat hij weer voor onze neus. De Dode Zee is nog een klein uur rijden en we hopen er voor de zonsondergang te zijn.
Bij het eerste strand moeten we zo’n twintig dollar betalen. We proberen hier onderuit te komen door aan te geven dat we maar even willen blijven, maar daar trappen ze helaas niet in. We gaan op zoek naar een andere plek en we komen uit bij een ‘gratis’ plek waar alleen een aantal locals zijn. Hiervoor moeten we door een gat door het hek en gaan snel naar het water voordat de zon volledig onder is.
En dan lig ik opeens in de Dode Zee te dobberen. Het is een hele bijzondere gewaarwording wanneer je alleen maar blijft drijven. Het water is lekker warm, helder en ontzettend vies. Dit moet je niet in je mond krijgen. Samen met de Canadese reisgenoot en onze Uber-chauffeur dobber ik in de Dode Zee, terwijl de zon ondergaat. Zo gaaf. De twee lokale jongeren blijven aan de kant om alles vast te leggen op foto.
De zon gaat snel onder. We smeren ons nog snel in met de modder die je op de bodem kunt vinden. Dit schijnt erg goed te zijn voor je lichaam. Het wordt zijdezacht. Als de zon vrijwel helemaal onder is, komen we erachter dat de Uber-chauffeur zijn autosleutels in zijn zwembroek heeft gelaten en dus is gaan zwemmen met de sleutels. Het wordt nog leuker wanneer we erachter komen dat de sleutels weg zijn.
Met het klein beetje licht wat we nog hebben, proberen we de sleutels te zoeken. Blijven de sleutels drijven in de Dode Zee? We weten het niet, maar we hopen het. In het ondiepe water zoeken we, tussen de stenen, rondom de auto, maar de sleutel is niet meer te vinden. Kak. Daar staan we dan, voor een dichte auto in the Middle of Nowhere langs de kant van de weg. Met een auto die niet open kan.
Onder een soort van waterval van zoet water, nemen we een snelle douche om het zoute water van ons af te spoelen. De Uber-chauffeur probeert de auto open te krijgen en een aantal locals hebben zich verzameld om te helpen, maar eigenlijk kunnen ze niets. Er wordt gegoogeld hoe een auto opengebroken moet worden, wat uiteindelijk ook lukt.
Vervolgens wordt er gegoogeld hoe je een auto kunt starten, zonder sleutels. Je weet wel, zoals je in films ziet met draadjes. Zo’n tien kerels proberen de auto aan de praat te krijgen, terwijl wij alleen maar wachten. We hopen dat er misschien nog een verdwaalde taxi langs komt, maar er komt vrijwel geen verkeer nog voorbij.
De twee lokale jongeren zijn er helemaal klaar mee. De jongen wordt boos want ‘hoe stom kan de Uber-chauffeur zijn om met autosleutels te zwemmen’ en de meid wil weg omdat ze de tien kerels niet vertrouwd. Het enige wat de Canadees en ik denken is dat ze zich niet zo druk moeten maken, de fout is gemaakt… kan gebeuren.
Uiteindelijk is het een uur of negen en staan we nog steeds in het pikdonker buiten. Ze proberen nog steeds de auto aan de praat te krijgen, maar tot dusver hebben ze weinig geluk. Uiteindelijk bieden twee locals aan om ons naar een nabijgelegen resort te brengen. Bij gebrek aan beter besluiten we dit maar te doen, en we gaan met z’n zessen op pad. Wij nemen met z’n vieren op de achterbank plaats, en de twee mannen van wie de auto is, zitten voorin.
Natuurlijk worden we in deze twintig minuten aangehouden door de politie. De beste mannen moeten de auto uit, de kofferbak wordt gecontroleerd en wij moeten allemaal legitimatie laten zien. Uiteindelijk wordt de situatie uitgelegd en met de boodschap dat de beste mannen ons helpen, mogen we op deze manier verder rijden. We worden keurig netjes afgezet bij het resort en nemen afscheid van de mannen. We bieden aan om de benzinekosten te betalen, maar dat weigeren. Ook nodigen we ze uit om mee te eten, maar dit weigeren ze ook. Wat een aardige mannen.
Wij zijn inmiddels bij het resort, waar we bij een restaurant bij kunnen komen van deze avond. We hebben honger gekregen, want het is inmiddels een uur of tien en we hebben nog niets gegeten. Uiteindelijk worden we door familie van de lokale jongeren opgehaald om terug te gaan naar Amman, waar ik na middernacht weer aankom.
Uiteindelijk ben ik weer heelhuids terug. Een dag zonder plannen, bleek uiteindelijk een toffe, bijzondere en indrukwekkende dag te worden. Zo maak je nog eens wat mee.
Nieuwsgierig naar meer Jordanië?
Jeruzalem: alle tips voor je bezoek aan deze heilige stad
Ontdek Bethlehem: alle tips voor je bezoek aan deze Palestijnse stad
Amman: doen in de hoofdstad van Jordanië
Aqaba, Jordanië: relaxen bij de Rode Zee
Drijven in de Dode Zee: tips en tricks
Kosten: rondreis rondreis Jordanië (en Israël)
Jerash: eeuwenoude Romeinse ruïnestad in Jordanië
Reisroute: twee weken Jordanië (en Israël)
Wadi Rum: overnachten in de woestijn
Beginnen met de voorpret voor je reis naar Jordanië?
Regel hier je accommodatie voor je reis naar Jordanië.
Wil je een auto huren om je reisroute door Jordanië zelf af te leggen?
Je eigen reisroute uitstippen voor je reis door Jordanië?
36 Responses
Ik vond Amman een geweldige stad om te bezoeken!
Vond ik ook, heerlijk sfeertje.
Is het daar ook fijn om te duiken?
Dat vond ik wel. Ik vond het koraal erg mooi.
Zo zeg, wat een avonturen! En dat drijven in de Dode Zee lijkt me een unieke belevenis, maar dan niet kopje onder gaan.
Dat is zo raar, dat moet je echt eens gedaan hebben hoor. 🙂
Wat een prachtige omgeving. Die muurschildering vind ik erg mooi. Maar dat zout in je ogen yikes dat is minder
Wauw wat een verhaal! (& prachtige foto’s) Het is in ieder geval niet saai geweest daar. Wel balen joh van de sleutels, maar gelukkig ben je uiteindelijk heelhuids terug gekomen. 🙂
Dankjewel! Uiteindelijk is alles goed gekomen natuurlijk. 🙂
Dat was zeker niet fijn haha.
wat een avonturen zeg, als ik dit zo lees. Vervelen is er niet bij haha. De Dode Zee lijkt me erg bijzonder
Nee dat zeker niet! 😉
Jeetje wat een avontuur. Zoiets zou mij ook gebeuren, haha. Prachtige foto’s trouwens. Ik wil hier zo graag eens heen! <3
Haha mij ook inderdaad.
oei hopelijk met je benen goed gekomen!!
Uiteindelijk wel.. 😉
jeetje meis, wat een avonturen maak je elke keer mee, jij hebt wat te vertellen op een saai feest haha. wat een ervaring met dat koraal zeg, maar ook met die sleutel, het is maar goed dat jij zo positief en rustig blijft.
Pff zeker weten, maar die verhalen zijn één van de leukste dingen van het reizen haha.
Jordanië ziet er echt zo mooi uit! Staat hoog op mijn lijstje.
Het is er ook echt prachtig!
Wauw jeetje zeg. Jij maakt nog wat mee.
Met je benen alles goed gekomen?
Enig idee of de Uber chauffeur zn sleutels nog gevonden heeft?
Mijn benen zien er inmiddels weer redelijk normaal uit haha. Nee, de Uber chauffeur heeft de sleutels helaas niet teruggevonden.
Wat een verhaal hihi, je hebt je in ieder geval niet verveeld!
Dat is zeker waar. 😉
Haha je hebt je in ieder geval niet verveeld. Gelukkig viel het uiteindelijk mee met je benen en…Ik denk dat die chauffeur nooit meer gaat zwemmen met zijn sleutels haha
Haha dat mag ik niet hopen. Zonde van de sleutels haha.
Wat een avonturen zeg! Dat dobberen in de dode Zee met zonsondergang klinkt geweldig en dat van de Uber chauffeur is wel lekker dom (en gelijk avontuurlijk haha). Dat van je been klinkt enorm pijnlijk.
Het is zeker niet slim, maar het had waarschijnlijk in alle vrolijkheid mij ook kunnen overkomen haha.
Wat een avontuur, en dat zonder dat je plannen had! Gedoe met de sleutels ook joh. Dobberen op de Dode Zee lijkt me heel bijzonder.
Zo maak je nog eens wat mee haha.
In de Dode Zee drijven is een bijzondere ervaring, maar dat hele avontuur met die verloren sleutels al helemaal 🙂
Haha zeker weten.
Ohhhhhh, wat balen van de aanvaring met het koraal. Dat is zo pijnlijk! (En zonde voor het koraal.)
Zeker weten. 🙁
Aqaba heb ik helaas niets van gezien want ik heb alleen maar ziek op bed gelegen…voedselvergiftiging opgelopen in Wadi Rum. Gelukkig was dit de laatste stad voordat ik naar huis ging. De dode zee vond ik echt zo bizar. Ik dacht lekker eigenwijs te kunnen ‘bewijzen’ dat ik wel op mijn buik kon zwemmen. Niet dus en ik zag er uit als een fladderende vogel (inclusief zout in mijn ogen…dat was een wijze les, haha)
Oh zout in je ogen moet echt verschrikkelijk zijn geweest haha. Hmm aan Wadi Rum heb ik zelf helaas ook geen leuke herinneringen haha, ik werd er helaas ook ziek.