Mijn heupoperatie 3 - september 2021

Het leed dat de aftakeling heet #3 mijn heupoperatie

Over chronische lichamlijke klachten, van het spreekwoordelijke kastje naar de muur gestuurd worden, over de struggles van niet kunnen lopen zonder pijn en over een hopelijk definitef einde van deze struggles en begin naar verbetering na een langverwachte heupoperatie. In dit blog neem ik je weer mee in mijn persoonlijke zoektocht naar beterschap.

Het leed van alle ziekenhuisbezoekjes

Van het kastje naar de muur gestuurd worden, zo heb ik me de afgelopen twee jaren gevoeld. Ik schreef in mijn vorige update al over de zoektocht naar verbetering van de klachten in mijn heup, de vele bezoekjes aan de huisarts en het ziekenhuis en hoe die verbetering ver te zoeken was.

Dat was ook niet heel vreemd, aangezien ze er twee jaren lang vanuit waren gegaan dat mijn klachten werden veroorzaakt door een slijmbeursontsteking. Spuit na spuit en na maandenlange training bij de fysiotherapeut, bleef die verbetering natuurlijk uit. Die chronische pijn was echter niet weg te slaan. Die scheur in het labrum werd twee jaren lang over het hoofd gezien.

Nadat ik na alle onderzoeken weg werd gestuurd door de orthopedisch chirurg met de boodschap dat er niets meer voor me gedaan kon worden. Ik moest maar blijven trainen bij de fysiotherapeut en duimen voor beterschap, of zoiets dergelijks.

Uiteindelijk kwam er na een second opinion toch die verlossende MRI scan, waarop we eindelijk zwart op wit de bevestiging kregen dat de oorzaak niet lag aan het lakse trainen van mij (natuurlijk niet, ik train altijd hard), maar dat er toch echt meer aan de hand was dan een hardnekkige slijmbeursontsteking. We hadden te maken met een labrum leasie; het labrum in mijn heup was gescheurd en veroorzaakte al twee jaren lang chronische pijn. Fijn dan.


Mijn weg naar een heupoperatie

Toen ik het nieuws te horen kreeg in het ziekenhuis, werd mij direct gevraagd of ik een heupoperatie zag zitten; ze zouden dan de labrumscheur gaan ‘hechten’ en eventueel kijken of het bot (iets met de kop en de kom) nog bijgeschaafd moest worden. Daarbij werd ook direct verteld dat er wel sprake was van een wachttijd van een paar maanden; iets met maar één chirurg die dit soort operaties verricht en een sabbatical ging nemen en een wachtlijst met nog andere operaties die mede door Covid nog uitgevoerd moesten worden. Dit gaf mij gelukkig wel de tijd om alles te regelen, bijvoorbeeld met mijn werk.

Ik ben gelijk op de lijst gezet en naar verwachting zou ik nog een maand of vier moeten wachten totdat ik ‘aan de beurt was’. De zomermaanden moest ik overbruggen, wat ik eigenlijk niet heel erg vond. Alles beter dan met het lekkere weer letterlijk niets te kunnen en mogen doen. In die vier maanden tijd kreeg ik nog een keer een voicemail met de vraag of ik over een paar dagen geopereerd wilde worden, er was een operatie weggevallen en dus een plekje vrij. Toen ik een dag laten terugbelde naar het ziekenhuis, kreeg ik te horen dat de plek al vergeven was.

Uiteindelijk kreeg ik, die paar maanden later, in september te horen dat mijn heupoperatie ingepland was op 21 september. Ze plannen dit maar zo’n twee weken van tevoren in. Hoewel je al zo lang aan het wachten bent op een operatie, vond ik het toch spannend om die uiteindelijke datum te krijgen.


De dag is aangebroken: mijn heupoperatie

Ik heb het niet onder stoelen of banken geschoven, maar ik vond het spannend. Ik ben -gelukkig- in mijn leven nog nooit geopereerd en nog nooit onder narcose geweest. En dat laatste was precies wat ik zo spannend vond. Niet zo zeer de operatie zelf of de pijn daarna, maar die narcose. Wekenlang heb ik daar tegenop gezien. Iets met geen controle meer hebben, maar vooral de angst dat ik wakker zou worden tijdens de narcose. Dat ik zo’n kneus zou zijn die halverwege een operatie wakker word. Keer op keer werd me verteld dat dit echt niet kon, van de mensen om mij heen en van de medici. De spanning bleef echter.

Een dag of twee van tevoren kreeg ik te horen dat ik me om 07.15 uur moest melden in het ziekenhuis. In mijn eentje reed ik vroeg in de ochtend naar Zevenaar, waar ik geopereerd zou worden. Ik meldde me bij de bali en liep naar de juiste afdeling, waar niemand te bekennen was. De lichten waren zelfs nog niet aangedaan, dus ging ik zitten in een donkere wachtkamer.


De voorbereidingen op mijn heupoperatie

Ik wilde nog even een spanningsplasje doen, toen ik werd opgehaald door de verpleegkundigen. Ik werd naar de kamer gebracht waar ik na de operatie zou verblijven en moest mijn spullen in de kast doen. Er werd me verteld dat ik me moest omkleden en kreeg prachtig wit ondergoed en het beruchte blauwe pyamaschort in mijn handen gedrukt. Ik moet zeggen dat het ondergoed best comfortabel zat, maar charmant was niet het juiste woord.

Ik werd vervolgens verzocht om in het ziekenhuisbed te gaan liggen en toen kon het feest (of eerder nachtmerrie) beginnen. Na een hele ondervraging van de verpleegkundigen en een vakkundige pijl op het juiste been, werd ik gereden naar een andere afdeling.

Ik kreeg te horen dat het infuus aangelegd zou worden en kreeg nogmaals een hele ondervraging. Tevens werd er gecontroleerd of het pijl op de juiste been getekend was. Ik kreeg een lekker warme hotpack, die ik op mijn rechterhand moest leggen; zodat de aderen beter zichtbaar werden, werd me verteld. Het infuus werd geprikt in mijn hand, terwijl de De anesthesist aan het bed kwam met de vraag wat voor muziek ik wilde luisteren terwijl ik in slaap zou worden gebracht. In een eerste ingeving had ik aangegeven iets van rockmuziek te willen horen. Acheraf dacht ik nog dat het misschien fijner was om een relaxt slaapdeuntje te hebben gekozen, maar afijn.

Vervolgens werd ik gereden naar de operatiekamer, waar het spektakel zou beginnen.


De heupoperatie

Eenmaal in de operatiekamer werd me verteld dat ik op de operatietafel moest plaatsnemen. Ik vroeg nog of ik dit zelf moest doen, want op de televisie zie ik altijd dat dit door het ziekenhuispersoneel gedaan wordt. Helaas, ik mocht zelf op het tafeltje klimmen. Vervolgens vulde de operatiekamer zich met ziekenhuispersoneel, inclusief de orthopedisch chirurg, die lekker heeft genoten van een sabbatical van een paar maanden.

Na wat praatjes werd het startsein gegeven; de anesthesist vertelde dat ze gingen beginnen met de narcose. Ik zou een kapje over mijn neus en mond krijgen, wat licht in mijn hoofd worden en vervolgens al vrij snel in slaap vallen. Nu het menens was, lieten de zenuwen ook flink van zich horen en raakte ik al bijna in paniek omdat ik voor mijn gevoel amper door dat kapje kon ademen. Toen het kapje daaropvolgend half van mijn gezicht af werd gehaald, raakte ik half in paniek dat ik niet voldoende binnen zou krijgen om volledig onder narcose te komen, maar terwijl ik dat dacht viel ik al in slaap.


Na de operatie

Voordat ik het wist, werd ik bijna twee uren later wakker op de uitslaapkamer van het ziekenhuis. Thank god ben ik die narcose goed doorgekomen. Ik voelde me direct vrij goed eigenlijk. Die horrorverhalen over zere kelen van die buis die in je mond wordt geduwd, waren schijnbaar niet op mij van toepassing. Er werd me een ijsje aangeboden, die wilde ik maar al te graag (ondanks dat ik nergens last van had).

Ik en het infuus werden gecontroleerd en al vrij snel was de conclusie dat het prima ging, waarna ik terug mocht naar de kamer waar ik in de ochtend mijn spullen heb achtergelaten. Hier zou ik de rest van de dag blijven, maar ook blijven slapen. Éénmaal terug op de kamer werd ik vergezeld door twee praatgrage mannen, die een dag eerder een nieuwe heup hadden gekregen. Blijkbaar werden alle mensen met heupproblemen op dezelfde kamer gestopt. Even later kwam er ook nog een andere vrouw, die dezelfde operatie als ik had ondergaan.

De dag doorkomen in het ziekenhuis, ging eigenlijk als vanzelf. Een beetje slapen, kletsen, lezen, televisie kijken en dat dan on repeat. Mijn eerste toiletbezoek was trouwens ook een hele opgave; de verpleegkundige die je een rolstoel voorschotelt, er na een paar uren achterkomen dat je geen ondergoed meer aanhebt (waar is dat gebleven?), met pijn en moeite proberen plaats te nemen op het toilet om er vervolgens achter te komen dat alles daaronder pijn doet en beurs is. Schijnbaar zijn er allemaal dingen gedaan tijdens de operatie waar ik geen weet van had, maar gelukkig kan de verpleegkundige antwoord geven op al je vragen.

Het infuus mocht er bij mij al vrij snel af in de middag, de morfine en andere medicatie heeft zijn werk goed gedaan. De naald laten ze helaas wel zitten, voor het geval dat. De pleisters en dergelijke worden verschoond door de verpleegkundige en de orthopedisch chirurg kwam aan het einde van de middag, na alle operaties, bij ons aan bed om uit te leggen wat er precies is gedaan tijdens de heupoperatie en hoe dat is gegaan. De labrumscheur is verankerd (gehecht) en het bot van de kop is iets bijgevijld. En daar ben je dan de komende vier tot zes maanden zoet mee.

In de avond kreeg ik nog wat bezoek, maar verder stond het vooral uit Instagram bijwerken, dutjes doen en televisie kijken. We kregen zelfs nog een ‘borrelplankje’ voorgeschoteld. Er werd sowieso goed voor ons gezorgd; na de heupoperatie krijg je naast het ijsje al vrij snel een beschuitje aangeboden gekregen. Daarnaast krijg je tijdens het ontbijt en de lunch de mogelijkheid om alles wat je wilt te bestellen. In de avond kun je ‘a la carte’ eten van de menukaart, en dit was ook echt prima te eten.


De volgende dag

Na een belabberde nacht (want: veel licht, snurkende mensen en verpleegkundigen die in en uit lopen om alles en iedereen te controleren) word je al vrij vroeg in de ochtend gewekt. Na de dosis medicatie die je moet innemen, krijg je een uitgebreid ontbijt voorgeschoteld. Daarna wordt er met je doorgenomen hoe het proces thuis verder gaat en vervolgens is het wachten op de fysiotherapeut, die gaat kijken hoe het bewegen gaat, maar vooral gaat uitleggen hoe je vanaf nu moet bewegen. Als de fysiotherapeut vervolgens groen licht geeft, ben je good to go en mag je naar huis.


De revalidatie na een heupoperatie

Eenmaal thuis zit er eigenlijk niets anders op dan niets doen. Liggen in bed, liggen op de bank of hangen op de stoel, af en toe eens naar het toilet strompelen met de krukken om daarna weer terug te gaan naar je vertrouwde plek. De eerste twee weken mocht ik het geopereerde been helemaal niet belasten. Dit betekende ook dat ik deze eerste weken dagelijks trombosespuiten toegediend moest krijgen. Ik vond het niet prettig om dit bij mezelf te doen (wat wel mocht hoor), daarom deed mijn moeder dit dageljiks. Deze spuiten waren natuurlijk een toevoeging op de lading pijnstilling die ik sowieso al moest slikken. Ik heb werkelijk waar nog nooit in mijn hele leven zo veel pillen geschikt als in deze paar weken.

Een paar dagen na mijn heupoperatie begon de fysiotherapie al. Er wordt gezamenlijk een plan van aanpak gemaakt en doelen opgesteld, daarnaast word ik direct aan het werk gezet en krijg ik dagelijkse oefeningen mee.

Na een ruime twee weken wordt er langzaam overgegaan op een beetje druk zetten op het geopereerde been, om na een aantal weken op één kruk over te gaan. Uiteindelijk duurt het ongeveer zes weken voodat ik mijn eerste stappen zonder krukken zet. Een rare gewaarwording, want in zo’n relatief korte tijd voelt het zo gek om weer zelfstandig te moeten lopen. Daarnaast heb je in zo’n relatief korte tijd vrijwel al je spierkracht verloren.

Hoe nu verder

Nu ik dit schrijf gaan we inmiddels alweer richting de acht weken. De tijd vliegt, het herstel alleen niet zo. Dat wisten we natuurlijk van tevoren (want: vier tot zes maanden), maar toch zou je willen dat het sneller gaat. De controle in het ziekenhuis is geweest en eigenlijk verloopt alles volgens schema en naar verwachting; sneller dan dit gaat het ook niet. De komende maanden zullen we moeten blijven trainen, zodat de spierkracht in mijn geopereerde been beter wordt en de pijn in mijn heup -hopelijk- minder wordt en zal weggaan. Ik kan niet wachten totdat ik weer uitgebreid boodschappen kan gaan doen of een dagje kan winkelen, een normale wandeling met Neo kan maken, een dag kan werken zonder pijn en vooral weer de bergen kan ingaan.

Hopelijk snel!

Mijn heupoperatie 3 - september 2021

Nieuwsgierig naar meer?

That One Time #1 die ene keer dat ik ratten op mij had lopen

That One Time #2 die ene keer dat een politieagent mij mee uit vroeg

Het leed dat de aftakeling heet – goede voornemens

That One Time #3 die ene keer dat het vliegtuig bijna neerstortte

That One Time #6 die ene keer dat ik met mijn dikke reet op een olifant heb gezeten

Het leed dat de aftakeling heet: het vervolg

That One Time #7 die ene keer dat ik begon met ondernemen

That One Time #8 die ene keer dat ik weer aan de studie ging

That One Time #9 Ik ga op wereldreis!

Liefs

Janet 

Dit blog bevat affiliate links. Wanneer je iets koopt via deze links ontvang ik hiervoor een kleine vergoeding. Jij betaalt echter nog steeds hetzelfde, het kost jou niets extra. Met deze inkomsten kan ik That One Time onderhouden. 

Over Janet

Outdoor activiteiten in Yosemite National Park, Californië 2

Janet is het gezicht achter dit blog. Ze is een creatieveling met 1000 hobby’s en ze gaat altijd op zoek naar de mooiste stukjes natuur en wildlife en je kunt haar altijd wakker maken voor een tof avontuur.

Van wonen in de Carribean tot Australië, van eindeloze roadtrips tot backpackend de wereld rond en van duiken tussen de haaien tot hiken in de bergen. Als er avontuur is, dan is Janet erbij!  

Populaire blogposts

ReizenReizen
Booking.com
All-inclusive autohuur volgens Sunny Cars

33 Responses

  1. Hoi Janet,

    Bedankt voor het delen van jouw ervaringen hiermee. Ik ben heel benieuwd naar het verdere verloop en hoe het nu gaat. Ik heb een soortgelijke zoek(horror)tocht doorlopen en de kans dat ik deze operatie moet ondergaan is behoorlijk groot. Ik vind het retespannend en twijfel of ik het de moeite waard vind.

    Ik hoor heel graag van je!

  2. Jeetje wat een toestand zeg! Dat hoor je toch niet vaak, iemand zo jong en dan al een heupoperatie. Heel interessant om te lezen. En ik snap je helemaal, dat met die geluidjes daar OMG lijkt me echt heel erg vermoeiend. En wat erg dat ze die labrumscheur na zo’n lange tijd pas ontdekt hebben. Deed me denken aan mijn moeder, die heeft ook jaren met pijn rondgelopen, allerlei therapeuten gezien, iedereen riep weer wat anders (onzin). Maar pas toen ze bij mijn fysio kwam zei hij gelijk: mevrouw, u heeft “gewoon” een nieuwe heup nodig, dat zie ik zo! Wel fijn dat er nu een oplossing voor je is gevonden en je kunt gaan herstellen van de ingreep. Beterschap!

    1. Jeetje, wat een verhaal ook over je moeder. Soms duurt het zo lang tot er eindelijk een oplossing komt.

  3. Wauw, dat is niet niks allemaal zeg. Wat fijn dat de operatie nu in ieder geval achter de rug is. Zoiets lijkt me heel ingrijpend en spannend. En gelukkig dat die dus ook niet op de lange baan is geschoven vanwege corona of zo.

    1. Zeker fijn dat het achter de rug is, kan ook niet wachten om weer wat bergen ofzo te bewandelen haha.

  4. Jeetje…heftige operatie. Ik zou ook enorm zenuwachtig zijn want ik heb ook nog nooit narcose gehad (en weet uit ervaring dat ik lastig te verdoven ben). Gelukkig is de operatie voorspoedig verlopen en kun je nu werken aan je herstel. Lijkt me lastig dat het zo lang duurt, maar alles voor een goed doel Hopelijk kun je op termijn weer pijnvrij door het leven.

  5. Pff heftig zo wel. Gelukkig gaat het langzaam de goede kant op. Wel horror he als die snurkende mensen in de nacht. Had ik vroeger ook last van toen ik twee nachten moest verblijven in het ziekenhuis. Gelukkig hebben ze hier nu Breda alleen nog maar privékamers.

    Verder onwijs veel sterkte met je herstel

  6. Ik vond het leuk om te lezen hoe je zo’n dag en operatie hebt beleefd. Het is toch voor iedereen anders. Dat “borrelplankje” is zo schattig, haha.

  7. Jeetje Janet wat een heftig verhaal! Heel veel sterkte met je herstel. Een lange weg te gaan…….enne ik mis je in de school 😉
    Groetjes Maya X

  8. Wat erg dat je zo lang hebt moeten wachten op een goede diagnose. En dan de operatie pas maanden later. Gelukkig is het zo verlopen en ben je goed door de narcose gegaan. En het bestel zal vast niet zo snel gaan als je zelf hebt, hou vol en veel beterschap!

  9. Hopelijk gaat het herstel goed en kun je daarna pijnvrij leven! Wat fijn dat alles goed is gegaan, kan me wel voorstelen dat het nu erg lang duurt

  10. Och jeetje! Lijkt me een heftige operatie. Wat een blunder eigenlijk ook. Ik heb dat met mijn schouders, gooien ze ook jaren op dat het een slijmbeurs ontsteking is, prik naar prik.. en dan weer doorgestuurd worden naar de fysio. Gelukkig heb ik niet zo’n extreme pijn meer dus ik leer er mee leven. Die narcose is wel echt heel spannend he! Dat ijsje daarna maakte mij toen na een operatie ook heel gelukkig

  11. Jeetje, wat een spanning voor je operatie. Ik had echt met je te doen, dat je er zo tegenop zag en in paniek raakte bij het opzetten van dat kapje. Gelukkig heb je dat weer gehad en ben je op weg naar herstel. Zet ‘m op!!

    1. Ah dankjewel! Gelukkig is alles achter de rug en zal een eventuele tweede keer niet meer zo spannend zijn. 🙂

  12. Fijn om te lezen over je ervaringen. Ik snap dat je wilt dat alles sneller gaat, maar het is fijn dat het herstel in ieder geval volgens verwachting is. Op naar de volgende herstel-stappen!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *