Het leed dat de aftakeling heet #3 mijn heupoperatie

Over chronische lichamlijke klachten, van het spreekwoordelijke kastje naar de muur gestuurd worden, over de struggles van niet kunnen lopen zonder pijn en over een hopelijk definitef einde van deze struggles en begin naar verbetering na een langverwachte heupoperatie. In dit blog neem ik je weer mee in mijn persoonlijke zoektocht naar beterschap.

Het leed van alle ziekenhuisbezoekjes

Van het kastje naar de muur gestuurd worden, zo heb ik me de afgelopen twee jaren gevoeld. Ik schreef in mijn vorige update al over de zoektocht naar verbetering van de klachten in mijn heup, de vele bezoekjes aan de huisarts en het ziekenhuis en hoe die verbetering ver te zoeken was.

Dat was ook niet heel vreemd, aangezien ze er twee jaren lang vanuit waren gegaan dat mijn klachten werden veroorzaakt door een slijmbeursontsteking. Spuit na spuit en na maandenlange training bij de fysiotherapeut, bleef die verbetering natuurlijk uit. Die chronische pijn was echter niet weg te slaan. Die scheur in het labrum werd twee jaren lang over het hoofd gezien.

Nadat ik na alle onderzoeken weg werd gestuurd door de orthopedisch chirurg met de boodschap dat er niets meer voor me gedaan kon worden. Ik moest maar blijven trainen bij de fysiotherapeut en duimen voor beterschap, of zoiets dergelijks.

Uiteindelijk kwam er na een second opinion toch die verlossende MRI scan, waarop we eindelijk zwart op wit de bevestiging kregen dat de oorzaak niet lag aan het lakse trainen van mij (natuurlijk niet, ik train altijd hard), maar dat er toch echt meer aan de hand was dan een hardnekkige slijmbeursontsteking. We hadden te maken met een labrum leasie; het labrum in mijn heup was gescheurd en veroorzaakte al twee jaren lang chronische pijn. Fijn dan.

---

Mijn weg naar een heupoperatie

Toen ik het nieuws te horen kreeg in het ziekenhuis, werd mij direct gevraagd of ik een heupoperatie zag zitten; ze zouden dan de labrumscheur gaan ‘hechten’ en eventueel kijken of het bot (iets met de kop en de kom) nog bijgeschaafd moest worden. Daarbij werd ook direct verteld dat er wel sprake was van een wachttijd van een paar maanden; iets met maar één chirurg die dit soort operaties verricht en een sabbatical ging nemen en een wachtlijst met nog andere operaties die mede door Covid nog uitgevoerd moesten worden. Dit gaf mij gelukkig wel de tijd om alles te regelen, bijvoorbeeld met mijn werk.

Ik ben gelijk op de lijst gezet en naar verwachting zou ik nog een maand of vier moeten wachten totdat ik ‘aan de beurt was’. De zomermaanden moest ik overbruggen, wat ik eigenlijk niet heel erg vond. Alles beter dan met het lekkere weer letterlijk niets te kunnen en mogen doen. In die vier maanden tijd kreeg ik nog een keer een voicemail met de vraag of ik over een paar dagen geopereerd wilde worden, er was een operatie weggevallen en dus een plekje vrij. Toen ik een dag laten terugbelde naar het ziekenhuis, kreeg ik te horen dat de plek al vergeven was.

Uiteindelijk kreeg ik, die paar maanden later, in september te horen dat mijn heupoperatie ingepland was op 21 september. Ze plannen dit maar zo’n twee weken van tevoren in. Hoewel je al zo lang aan het wachten bent op een operatie, vond ik het toch spannend om die uiteindelijke datum te krijgen.

---

De dag is aangebroken: mijn heupoperatie

Ik heb het niet onder stoelen of banken geschoven, maar ik vond het spannend. Ik ben -gelukkig- in mijn leven nog nooit geopereerd en nog nooit onder narcose geweest. En dat laatste was precies wat ik zo spannend vond. Niet zo zeer de operatie zelf of de pijn daarna, maar die narcose. Wekenlang heb ik daar tegenop gezien. Iets met geen controle meer hebben, maar vooral de angst dat ik wakker zou worden tijdens de narcose. Dat ik zo’n kneus zou zijn die halverwege een operatie wakker word. Keer op keer werd me verteld dat dit echt niet kon, van de mensen om mij heen en van de medici. De spanning bleef echter.

Een dag of twee van tevoren kreeg ik te horen dat ik me om 07.15 uur moest melden in het ziekenhuis. In mijn eentje reed ik vroeg in de ochtend naar Zevenaar, waar ik geopereerd zou worden. Ik meldde me bij de bali en liep naar de juiste afdeling, waar niemand te bekennen was. De lichten waren zelfs nog niet aangedaan, dus ging ik zitten in een donkere wachtkamer.

---

De voorbereidingen op mijn heupoperatie

Ik wilde nog even een spanningsplasje doen, toen ik werd opgehaald door de verpleegkundigen. Ik werd naar de kamer gebracht waar ik na de operatie zou verblijven en moest mijn spullen in de kast doen. Er werd me verteld dat ik me moest omkleden en kreeg prachtig wit ondergoed en het beruchte blauwe pyamaschort in mijn handen gedrukt. Ik moet zeggen dat het ondergoed best comfortabel zat, maar charmant was niet het juiste woord.

Ik werd vervolgens verzocht om in het ziekenhuisbed te gaan liggen en toen kon het feest (of eerder nachtmerrie) beginnen. Na een hele ondervraging van de verpleegkundigen en een vakkundige pijl op het juiste been, werd ik gereden naar een andere afdeling.

Ik kreeg te horen dat het infuus aangelegd zou worden en kreeg nogmaals een hele ondervraging. Tevens werd er gecontroleerd of het pijl op de juiste been getekend was. Ik kreeg een lekker warme hotpack, die ik op mijn rechterhand moest leggen; zodat de aderen beter zichtbaar werden, werd me verteld. Het infuus werd geprikt in mijn hand, terwijl de De anesthesist aan het bed kwam met de vraag wat voor muziek ik wilde luisteren terwijl ik in slaap zou worden gebracht. In een eerste ingeving had ik aangegeven iets van rockmuziek te willen horen. Acheraf dacht ik nog dat het misschien fijner was om een relaxt slaapdeuntje te hebben gekozen, maar afijn.

Vervolgens werd ik gereden naar de operatiekamer, waar het spektakel zou beginnen.

---

De heupoperatie

Eenmaal in de operatiekamer werd me verteld dat ik op de operatietafel moest plaatsnemen. Ik vroeg nog of ik dit zelf moest doen, want op de televisie zie ik altijd dat dit door het ziekenhuispersoneel gedaan wordt. Helaas, ik mocht zelf op het tafeltje klimmen. Vervolgens vulde de operatiekamer zich met ziekenhuispersoneel, inclusief de orthopedisch chirurg, die lekker heeft genoten van een sabbatical van een paar maanden.

Na wat praatjes werd het startsein gegeven; de anesthesist vertelde dat ze gingen beginnen met de narcose. Ik zou een kapje over mijn neus en mond krijgen, wat licht in mijn hoofd worden en vervolgens al vrij snel in slaap vallen. Nu het menens was, lieten de zenuwen ook flink van zich horen en raakte ik al bijna in paniek omdat ik voor mijn gevoel amper door dat kapje kon ademen. Toen het kapje daaropvolgend half van mijn gezicht af werd gehaald, raakte ik half in paniek dat ik niet voldoende binnen zou krijgen om volledig onder narcose te komen, maar terwijl ik dat dacht viel ik al in slaap.

---

Na de operatie

Voordat ik het wist, werd ik bijna twee uren later wakker op de uitslaapkamer van het ziekenhuis. Thank god ben ik die narcose goed doorgekomen. Ik voelde me direct vrij goed eigenlijk. Die horrorverhalen over zere kelen van die buis die in je mond wordt geduwd, waren schijnbaar niet op mij van toepassing. Er werd me een ijsje aangeboden, die wilde ik maar al te graag (ondanks dat ik nergens last van had).

Ik en het infuus werden gecontroleerd en al vrij snel was de conclusie dat het prima ging, waarna ik terug mocht naar de kamer waar ik in de ochtend mijn spullen heb achtergelaten. Hier zou ik de rest van de dag blijven, maar ook blijven slapen. Éénmaal terug op de kamer werd ik vergezeld door twee praatgrage mannen, die een dag eerder een nieuwe heup hadden gekregen. Blijkbaar werden alle mensen met heupproblemen op dezelfde kamer gestopt. Even later kwam er ook nog een andere vrouw, die dezelfde operatie als ik had ondergaan.

De dag doorkomen in het ziekenhuis, ging eigenlijk als vanzelf. Een beetje slapen, kletsen, lezen, televisie kijken en dat dan on repeat. Mijn eerste toiletbezoek was trouwens ook een hele opgave; de verpleegkundige die je een rolstoel voorschotelt, er na een paar uren achterkomen dat je geen ondergoed meer aanhebt (waar is dat gebleven?), met pijn en moeite proberen plaats te nemen op het toilet om er vervolgens achter te komen dat alles daaronder pijn doet en beurs is. Schijnbaar zijn er allemaal dingen gedaan tijdens de operatie waar ik geen weet van had, maar gelukkig kan de verpleegkundige antwoord geven op al je vragen.

Het infuus mocht er bij mij al vrij snel af in de middag, de morfine en andere medicatie heeft zijn werk goed gedaan. De naald laten ze helaas wel zitten, voor het geval dat. De pleisters en dergelijke worden verschoond door de verpleegkundige en de orthopedisch chirurg kwam aan het einde van de middag, na alle operaties, bij ons aan bed om uit te leggen wat er precies is gedaan tijdens de heupoperatie en hoe dat is gegaan. De labrumscheur is verankerd (gehecht) en het bot van de kop is iets bijgevijld. En daar ben je dan de komende vier tot zes maanden zoet mee.

In de avond kreeg ik nog wat bezoek, maar verder stond het vooral uit Instagram bijwerken, dutjes doen en televisie kijken. We kregen zelfs nog een ‘borrelplankje’ voorgeschoteld. Er werd sowieso goed voor ons gezorgd; na de heupoperatie krijg je naast het ijsje al vrij snel een beschuitje aangeboden gekregen. Daarnaast krijg je tijdens het ontbijt en de lunch de mogelijkheid om alles wat je wilt te bestellen. In de avond kun je ‘a la carte’ eten van de menukaart, en dit was ook echt prima te eten.

---

De volgende dag

Na een belabberde nacht (want: veel licht, snurkende mensen en verpleegkundigen die in en uit lopen om alles en iedereen te controleren) word je al vrij vroeg in de ochtend gewekt. Na de dosis medicatie die je moet innemen, krijg je een uitgebreid ontbijt voorgeschoteld. Daarna wordt er met je doorgenomen hoe het proces thuis verder gaat en vervolgens is het wachten op de fysiotherapeut, die gaat kijken hoe het bewegen gaat, maar vooral gaat uitleggen hoe je vanaf nu moet bewegen. Als de fysiotherapeut vervolgens groen licht geeft, ben je good to go en mag je naar huis.

---

De revalidatie na een heupoperatie

Eenmaal thuis zit er eigenlijk niets anders op dan niets doen. Liggen in bed, liggen op de bank of hangen op de stoel, af en toe eens naar het toilet strompelen met de krukken om daarna weer terug te gaan naar je vertrouwde plek. De eerste twee weken mocht ik het geopereerde been helemaal niet belasten. Dit betekende ook dat ik deze eerste weken dagelijks trombosespuiten toegediend moest krijgen. Ik vond het niet prettig om dit bij mezelf te doen (wat wel mocht hoor), daarom deed mijn moeder dit dageljiks. Deze spuiten waren natuurlijk een toevoeging op de lading pijnstilling die ik sowieso al moest slikken. Ik heb werkelijk waar nog nooit in mijn hele leven zo veel pillen geschikt als in deze paar weken.

Een paar dagen na mijn heupoperatie begon de fysiotherapie al. Er wordt gezamenlijk een plan van aanpak gemaakt en doelen opgesteld, daarnaast word ik direct aan het werk gezet en krijg ik dagelijkse oefeningen mee.

Na een ruime twee weken wordt er langzaam overgegaan op een beetje druk zetten op het geopereerde been, om na een aantal weken op één kruk over te gaan. Uiteindelijk duurt het ongeveer zes weken voodat ik mijn eerste stappen zonder krukken zet. Een rare gewaarwording, want in zo’n relatief korte tijd voelt het zo gek om weer zelfstandig te moeten lopen. Daarnaast heb je in zo’n relatief korte tijd vrijwel al je spierkracht verloren.

Hoe nu verder

Nu ik dit schrijf gaan we inmiddels alweer richting de acht weken. De tijd vliegt, het herstel alleen niet zo. Dat wisten we natuurlijk van tevoren (want: vier tot zes maanden), maar toch zou je willen dat het sneller gaat. De controle in het ziekenhuis is geweest en eigenlijk verloopt alles volgens schema en naar verwachting; sneller dan dit gaat het ook niet. De komende maanden zullen we moeten blijven trainen, zodat de spierkracht in mijn geopereerde been beter wordt en de pijn in mijn heup -hopelijk- minder wordt en zal weggaan. Ik kan niet wachten totdat ik weer uitgebreid boodschappen kan gaan doen of een dagje kan winkelen, een normale wandeling met Neo kan maken, een dag kan werken zonder pijn en vooral weer de bergen kan ingaan.

Hopelijk snel!

---

Nieuwsgierig naar meer?

That One Time #1 die ene keer dat ik ratten op mij had lopen

That One Time #2 die ene keer dat een politieagent mij mee uit vroeg

Het leed dat de aftakeling heet – goede voornemens

That One Time #3 die ene keer dat het vliegtuig bijna neerstortte

That One Time #6 die ene keer dat ik met mijn dikke reet op een olifant heb gezeten

Het leed dat de aftakeling heet: het vervolg

That One Time #7 die ene keer dat ik begon met ondernemen

That One Time #8 die ene keer dat ik weer aan de studie ging

That One Time #9 Ik ga op wereldreis!