That One Time #3 | die ene keer dat het vliegtuig bijna neerstortte

That One Time.. Reizen gaat over die ene keer. Die ene keer dat ik zoiets gaafs, bijzonders of moois meemaakte. Reizen gaat over herinneringen. Hoewel ik heel veel fijne en mooie herinneringen heb aan mijn reizen, gaat het niet altijd over rozen. Vandaag deel ik mijn persoonlijke horror-ervaring met jullie toen het vliegtuig bijna neerstortte en ik oprecht dacht dat de laatste minuten van mijn leven waren aangebroken.

In de zomer van 2014 ging ik op reis naar Australië. Na mijn avonturen in 2011-2012 waar ik een jaar door dit prachtige land had gereisd, was het tijd om terug te gaan. Ik had heimwee naar dit fantastische land en was benieuwd naar alles wat ik tijdens mijn eerste reis moest overslaan. Helaas was het deze keer niet weer een jaartje weg, maar een magere zes weken. Lang leve de zomervakantie.

Zes weken lang heb ik genoten aan de oostkust van dit prachtige land. Door de bergen van de Blue Mountains, langs de stranden in the Whitsundays en over het zand op Fraser Island. Wat een prachtige reis was het en mijn geluk kon niet meer op. Totdat ik weer naar huis moest. Naast een hele dosis teleurstelling dat ik dit prachtige land voor de tweede keer moest verlaten, stond me nog een hele tegenslag te wachten. Ik wist dat alleen nog niet.

Mijn horrorverhaal: toen het vliegtuig bijna neerstortte

Tevreden en gelukkig stapte ik op het vliegtuig richting Nederland. Met een tussenstop in Bangkok zou ik ruim een dag later weer op Nederlandse bodem staan en ook gelijk weer aan het werk moeten. Deze beruchte vlucht van Sydney naar Bangkok gooide echter roet in het eten. Bangkok heb ik nooit gehaald.

Al vroeg in de ochtend was ik op het vliegveld om mijn vlucht van 10.00 uur te pakken. Ingecheckt en al was ik er helemaal klaar voor om naar huis te gaan. Ik liep het vliegtuig in en moest nog bijkomen van de zware avond ervoor. Het was bloedje heet in het vliegtuig want de airco stond uit. Lekker dan. We waren klaar voor vertrek en het vliegtuig reed richting startbaan. We bleven echter zo’n 20 minuten wachten waarna we bericht kregen dat er wat ‘kleine problemen met de motor’ waren en terug moesten naar de hangar. Op dat moment boeide het me niet. Het enige wat ik wilde doen was vertrekken en hopelijk een beetje slapen. Éénmaal terug bij af kregen we gelukkig al na een kleine 10 minuten bericht dat we konden vertrekken. Yay, gelukkig. Achteraf kwamen natuurlijk pas de vraagtekens hoe ze binnen 10 minuten motorproblemen kunnen fixen.

Ik was blij dat we konden vertrekken. En de airco stond aan, top! Het vliegtuig steeg op en zo begonnen we aan een rustige reis, niets aan de hand. Ik keek een filmpje, at een ontbijtje en probeerde wat te slapen.

Maar toen begonnen de problemen. Halverwege de vlucht dropte het vliegtuig opeens van 40.000 ft naar 14.000 ft, zomaar. Hoewel het aardig benauwd werd, gingen er nog geen belletjes rinkelen. Het cabinepersoneel deed hun best om alles paniekerig weg te werken maar zeiden niets. Totdat dat éne bericht kwam van de piloot: “ladies and gentleman this is the captain speaking. We have encountered a crack in the windscreen and we will be making an emergency landing in Bali, please remain calm”. Dit was het bericht. Mensen in het vliegtuig merkten op dat we zo snel in hoogte gedropt waren, maar we kregen geen bericht hierover. Ook ging het vliegtuig drastisch in snelheid achteruit van 800 km/u naar 400 km/u maar ook hier kregen we geen bericht over. Mensen begonnen vragen te stellen aan het personeel, maar deze hielden paniekerig hun mond. Een barst in het raam is toch heel erg? Bali is nog 90 minuten. Hoe moeten we dat overleven?

Niemand wist wat er aan de hand was en waar we aan toe waren. Voor mij begonnen mensen in elkaars armen te huilen en dankzij het domino-effect was de paniek bij de passagiers toegeslagen. Ook bij mij. Wat was ik bang. Ik moest naar het toilet en de stewardess zei tegen me dat als de zuurstofmaskers tevoorschijn kwamen, ik deze op het toilet moest opzetten en me goed vast moest houden. Met dit bericht was mijn paniek compleet. Wat een hel. Het zuurstofmasker kwam gelukkig niet. Ik ging snel terug naar mijn stoel want inmiddels had iedereen bericht gekregen dat we de riemen vast moesten doen. “you fasten your seatbelt or you will die!” waren de berichten die de passagiers kregen van het cabinepersoneel. Zo goed waren ze erin om hun paniek te verbergen.

Zwetend van de angst ging ik mijn laatste minuten tellen. Moet ik serieus op deze manier aan mijn einde komen? We kregen bericht dat we eigenlijk een noodlanding in zee moesten maken maar dat dit geen optie was omdat één van de motoren ermee op was gehouden. Holy shit. Weten mensen nog welk nummer ik gedraaid wil hebben op mijn begrafenis? Hoelang kun je doorvliegen met drie in plaats van vier motoren? Compleet in paniek keek ik angstig om me heen. Waarschijnlijk leek ik nog aardig kalm van buiten, maar van binnen ging ik kapot. Ik zag in de ogen van de personen naast me dezelfde paniek. Zo alleen als op dit moment had ik me ook nog nooit gevoeld. Wat had ik graag gewild dat ik op dat moment iemand bij me had gehad, maar nee.. ik moest zonodig alleen op reis.

90 minuten hadden nog nooit zo lang geduurd. Op miraculeuze wijze kreeg de piloot het vliegtuig ook nog heel aan de grond. Ik ben nog nooit zo blij geweest om aan de grond te staan. We kregen bericht dat de druk uit het toestel twee keer was weggehaald, waardoor de zuurstofmaskers hadden moeten komen. Is dus niet gebeurd. We kregen ook bericht dat er geen barst in de ruit zat, maar dat de ruit compleet aan diggelen lag. Levensgevaarlijk en gelukkig kwamen we ook hier pas achter nadat we geland waren. We kwamen er ook achter dat Singapore nog 30 minuten vliegen was toen alles gebeurde en dat er toch voor gekozen was om 90 minuten terug te vliegen naar Bali. Waarom? 

Stinkend van het angstzweet begon ik een beetje bij te komen. Hoe angstaanjagend stil het aan boord was 90 minuten lang, ondanks de paniek en gehuil van mensen. De ontlading kwam nu pas bij ons. Alsof we 90 minuten met onze adem ingehouden van de spanning hadden gezeten. Wat een opluchting. Nu pas kwamen we erachter hoe onveilig het vliegtuig was en dat we van geluk mochten spreken dat we hier überhaupt stonden. Met de boodschap dat er al problemen waren met de motoren voordat we vertrokken, beseften we dat dit vliegtuig niet eens had mogen vertrekken. Boos, bang en opgelucht tegelijkertijd.

Het was 15.45 uur toen we landden op Bali en onzeker over hoe het verder moest gaan. We kregen nog steeds geen woord uit het cabinepersoneel. Het enige bericht wat we kregen was één van de piloot: “we are just trying to figure out the problem and will let you know what is happening as soon as possible”. Hoe vaag kun je zijn? We moesten maar blijven zitten. Mensen waren moe, hongerig en wilden zo snel mogelijk uit dit rotvliegtuig. Achter me werd een kerel woest omdat hij wilde roken, dus hij is dit maar boos op het toilet gaan doen omdat alles zo lang duurde. Inmiddels was het vijf uur geleden dat we iets te eten of te drinken hadden gekregen en na heel wat aandringen van boze passagiers kwam het personeel snel met wat snacks langs om 16.30 uur. In de lucht dat niemand aan eten hoor, maar nu was het wel andere koek.

Inmiddels kregen we van het cabinepersoneel verschillende geluiden te horen. Over een uur zouden we op een andere vlucht naar Bangkok zitten of misschien moesten we hier overnachten. Pas na 18.00 uur kregen we bericht van de piloot dat we het vliegtuig moesten verlaten en dat we op Bali moesten overnachten. Daar ging ik dan in mijn eentje, samen met 270 metgezellen mijn spullen pakken om dit helse vliegtuig achter me te laten.

Éénmaal buiten werd de chaos alleen maar groter. Onvoorbereid op dit hele gebeuren was het vliegveld een grote chaos. Alle passagiers stonden in de hal van het vliegveld te wachten op instructies. Niemand had een idee wat we moesten doen en we kregen niets te horen. Uiteindelijk kregen we te horen dat iedereen zijn of haar paspoort in moest leveren en vervolgens hun koffer op kon halen. Hoewel één van de eerste dingen die je leert tijdens het reizen is dat je nooit je paspoort af moet geven, was ik te moe om haar op dat moment iets van te vinden. Net als 270 andere passagiers. Iedereen leverde het paspoort in om vervolgens een uur te wachten op onze koffer. Wat een dag.

We zouden naar een hotel gebracht worden. Geen idee welk hotel en waar. Ik besloot samen met een meid die achter me zat om samen naar een hotel te gaan, zodat we in ieder geval deze shit samen op konden lossen. Nu en morgen. We volgden de rest naar buiten waar de bussen stonden te wachten om ons weg te brengen. Omdat iedere partij hier natuurlijk niet op voorbereid was, moesten alle 270 passagiers ondergebracht worden in verschillende hotels op het eiland. Dit werd allemaal gedaan in kleine busjes waar maar een paar passagiers in konden. Je raadt het al… we moesten lang wachten. Het werd een heuse survival of the fittest om een plekje in een busje te bemachtigen. Iedereen wilde hier weg. En dit terwijl we nog geen idee hadden hoe we thuis moesten komen.

Mijn nieuwe reisgenoot en ik arriveerden uiteindelijk laat in de avond bij een hotel, we kregen een prachtige kamer toegewezen en we konden niet wachten om een douche te nemen na deze slopende dag. Het hotelpersoneel kon ons niets vertellen over de volgende dag, alleen dat we gebeld zouden worden als ze meer wisten. Omdat ik zo gesloopt was nam ik dit maar voor lief in de hoop en op goed vertrouwen dat het morgen goed zou komen.

De volgende ochtend werden we zowaar gebeld. De taxi zou tegen 11.30 uur komen. Er was voor ons nog genoeg tijd om uitgebreid te ontbijten en een rondje door Kuta te lopen. Elk nadeel heeft een voordeel dachten we maar. Toch heerlijk om terug te zijn op Bali maar jammer dat het onder deze omstandigheden moest zijn. We werden keurig op tijd opgehaald en waren rond 12.00 uur op het vliegveld. Ons werd verteld dat we om 13.00 uur konden vertrekken, maar we kwamen er al snel achter dat deze info niet klopte. Op de borden stond 15.45 uur en binnen een paar minuten werd dit verlaat naar 16.05 uur en vervolgens naar 05.15 uur. Wordt het weer zo’n dag? 

Het personeel begon met uitdelen van onze paspoorten. Wat begon met het schreeuwen van namen waar zo’n 270 mensen maar naar moesten luisteren werd na een kwartier ingeruild voor een ander systeem. We werden verzocht om in rijen van herkomst te gaan staan. In de ‘Europe’ rij was het aardig druk en nu moesten we hier alsnog maar goed luisteren of we onze naam hoorden. Wat een fan-tas-tisch systeem. Halverwege de middag begonnen ze met het inchecken van passagiers maar al snel werd duidelijk dat we niet allemaal op de vlucht van 05.05 uur zouden zitten. Het vliegtuigpersoneel had niet meegerekend dat het vliegtuig wat onderweg was al halfvol zat en never nooit 270 mensen erbij pasten. Natuurlijk had ik geen geluk en kon ik niet mee, net als mijn nieuwe reisgenoot. Het was weer wachten geblazen. We zagen de bui al hangen en dachten dat we nog een nacht moesten blijven op Bali. Ik had daar eigenlijk al vrede mee.

De uren die daarna volgden waren niets meer steeds een paar mensen op verschillende vliegtuigen mee laten vliegen om zo maar te proberen om iedereen onder te brengen. Uiteindelijk bleef ik samen met 22 andere kneusjes over en waren er geen vliegtuigen meer. Wat een geluk weer. Wat een zooitje was het! Inmiddels was het 19.30 uur en we kregen eindelijk wat te eten aangeboden. Ook kwamen we erachter dat de vlucht van 05.05 uur nog steeds niet was vertrokken en die zou pas om 20.30 uur vertrekken. Vlak nadat deze vlucht was vertrokken kregen de achtergebleven 22 personen en ik de boodschap dat we vanavond alsnog met een andere vliegtuigmaatschappij naar Wenen konden vliegen. Vanuit Wenen zouden er connectievluchten geboekt worden zodat iedereen op zijn of haar eindbestemming zou komen.

We mochten onze spullen pakken en vertrekken naar de lounge van de vliegtuigmaatschappij. Hier mochten we wachten totdat we in konden checken om 22.00 uur. Dit verliep gelukkig zonder problemen en om 23.00 uur vertrok het vliegtuig inclusief 23 gestrande passagiers richting Wenen.. richting huis. Als dit vliegtuig maar geen mankementen heeft. Als er maar niks gebeurd. De angst bekroop me toch weer, maar eenmaal in de lucht daalde dit gelukkig al vrij snel af. Ik kon zelfs slapen in het vliegtuig, hoe fijn is dat. De volgende dag kwamen we aan in Wenen. Ik had mijn eerste werkdag al gemist maar ik was al heel blij dat ik weer op Europese grond stond. Relatief dicht bij huis. De laatste vlucht moest ik ook nog trotseren wat me naar het thuisfront zou brengen. En ook dat ging goed natuurlijk. Gelukkig maar.

Hoewel ik het op dat momenteel verschrikkelijk vond, was het achteraf alleen maar goed dat ik gelijk weer moest vliegen om ervoor te zorgen dat ik geen vliegangst zou ontwikkelen. Toch heeft dit hele avontuur wel een indruk op me achtergelaten en reis ik tegenwoordig niet meer zo zorgeloos als ik zou willen. De relaxte vliegtuigritjes zitten er tot op de dag van vandaag niet meer bij. Bij elke seatbelt sign en helemaal bij turbulentie bekruipt me toch weer een angstig gevoel. Want stel dat…

Nieuwsgierig naar meer?

Je leest hier een krantenartikel over de noodlanding die we moesten maken.

Reisroute: vier weken backpacken langs de oostkust van Australië

Uluru-Kata Tjuta National Park: bezoek de beroemde rots in het Red Centre

De stranden van Perth

Wat te doen in Karijini National Park, Australië

Perth: waarom deze stad een bezoek waard is

Fraser Island: de parel van Oost-Australië

The Whitsunday Islands: bezoek het mooiste strand ter wereld en meer

The Kimberley, Australië: wat te doen in dit afgelegen gebied

That One Time #1 die ene keer dat ik ratten op mij had lopen

That One Time #2 die ene keer dat een politieagent mij mee uit vroeg

Het leed dat de aftakeling heet – goede voornemens

That One Time #6 die ene keer dat ik met mijn dikke reet op een olifant heb gezeten

Het leed dat de aftakeling heet: het vervolg

That One Time #7 die ene keer dat ik begon met ondernemen

That One Time #8 die ene keer dat ik weer aan de studie ging

Het leed dat de aftakeling heet: mijn heupoperatie

That One Time #9 Ik ga op wereldreis!