That One Time #2| die ene keer dat een politieagent mij mee uit vroeg

In 2010/2011 had ik het geluk om een aantal maanden te mogen wonen op het heerlijke eiland Curaçao. Hier woonde en werkte ik. Daarnaast genoot ik van de stranden en het mooie weer. Lees verder in deze rubriek ‘that one time’ #2 om te kijken hoe die ene keer een politieagent mij mee uit probeerde te vragen.

That One Time #2 uitgaan met een politieagent?

Het leven bestaat niet alleen uit wonen en werken. Een beetje genieten hoort ook bij het mooie leven. Laat Curaçao nou net zo’n fijn eiland zijn waar je 100% kunt genieten! En dat deed ik dus ook! Naar het strand, happy hour, naar de strandtent voor een cocktail en weer naar de zee. Ik vond het heerlijk.

Zo was het een random zondagmiddag. Zondagmiddag en -avond stond altijd bekend om de leuke happy hours bij Wet & Wild, een populaire  beachclub. Na een middagje bij het nabijgelegen mambo beach te hebben genoten op een strandbedje, genoten wij in de avond van de muziek bij Wet&Wild. Er gaat geen enkele zondagavond voorbij, waarbij het strand van W&W niet vol staat met studenten die staan te dansen en eilandbewoners die staan te chillen aan de bar.

Zo was dit ook voor ons bijna vaste prik op de zondag. Zo ook deze random zondagmiddag. We verlieten Mambo beach met al onze spullen om een drankje te doen bij W&W. Bepakt en bezakt in ons zomerjurkje en een cocktail in de hand. Puur genieten. Na een aantal cocktailtjes kwamen de voetjes van de vloer en naarmate de avond vorderde, werd het steeds gezelliger.

Helaas was het aan het einde van de avond een dikke vette domper toen we erachter kwamen dat onze camera en geld uit onze tas was gejat. Hoe dom ook om lekker te dansen, zonder onze tassen in de gaten te houden. We know! Maar goed, laten we verder gaan met het verhaal.

De volgende middag gingen we na het lesgeven naar het politiebureau, om aangifte te doen. Antillianen staan niet echt bekend om hun snelle handelen, dit bezoekje bevestigde dat wederom. Ik weet niet meer hoe lang wij moesten wachten voordat we überhaupt geholpen werden, maar ik weet nog dat het lang was. We waren de hele middag kwijt. En natuurlijk, as usual, stonden we binnen 10 minuten weer buiten. De vriendelijke politieagent had onze verklaringen en gegevens genoteerd. Waarschijnlijk was dit hopeloos, maar goed. Wie weet voor de verzekering.

Een aantal dagen later kreeg ik bericht. Niets over de diefstal. Wel een persoonlijk bericht, in een SMS wel te verstaan. Dat deden we destijds nog. De vriendelijke politieagent had mij een SMSje gestuurd met de boodschap dat hij mijn contactgegevens uit het dossier had gehaald, omdat hij ons gesprek zo leuk vond. Of het mij niet leuk leek om een keertje een drankje te drinken samen?

WHAT THE F??? Nou, nee bedankt! Ten eerste; als je echt indruk op me had willen maken, dan had me niet ruim een uur moeten laten wachten totdat je überhaupt oog voor me had. Ten tweede haal je mijn gegevens uit een politierapport. Volgens mij mag een politieagent dat niet echt voor persoonlijke redenen gebruiken toch? Wie doet dat? En ten derde; niet mijn smaak.

Ik vond het schandalig, maar eigenlijk ook wel weer lachwekkend hoe typerend dit voor het eiland was. Wat maakte het allemaal uit, relaxt.. niet zo moeilijk doen. Een nummer uit een politierapport halen voor persoonlijk gebruik… who cares?

Nou, ik wel dus.

Nieuwsgierig naar meer?

That One Time #1 die ene keer dat ik ratten op mij had lopen

Het leed dat de aftakeling heet – goede voornemens

That One Time #3 die ene keer dat het vliegtuig bijna neerstortte

That One Time #6 die ene keer dat ik met mijn dikke reet op een olifant heb gezeten

Het leed dat de aftakeling heet: het vervolg

That One Time #7 die ene keer dat ik begon met ondernemen

That One Time #8 die ene keer dat ik weer aan de studie ging

Het leed dat de aftakeling heet: mijn heupoperatie

That One Time #9 Ik ga op wereldreis!

♥ Janet